دانلود تحقیق درمورد وضع عمومي شعرا

شعراي اين عهد در شمار طبقات مهم و مورد احترام بوده اند0مهمترين امري كه در مطالعه احوال شعرا جلب توجه مي كند وجود عده يي از رجال و معاريف هر زمان در زمره انانست0بسياري از سلاطين و وزرا‌‌‌ي و صدور ورجال زمان به فارسي يا عربي شعر مي گفته و ديوان و دفتر شعر داشته اند ويا در مجالست و موانست با شاعران روزگار مي گذرانده اند0پيش از اين عده يي از پادشاهان و شاهزادگان و امارت جويان را اورده ايم كه اشعاري از انان نقل شده است0مانند امير علي بوري تكين و قلج طمغاج خان و نصرت الدين قلج ار سلان از سلاطين آل افراسياب و طغرل بن ار سلان از سلجوقيان عراق و استزو علاالدين تكش و سلطانشاه بن ايل ارسلان و سلطان محمد و عليشاه ازخوارزمشاهان و مظفرالدين محمد شبانكاره و علاالدين حسين غوري 0علاوه براينان عده يي ديگر از سلاطين اشعاري نسبت داده شده است مانند سليمان بن سلطان محمد سلجوقي و طغان شاه بن محمد بن مويد آي ابه و بيغو ملك و بسياري ديگر كه فرصت شمارش همه نيست0

بعضي از اين پادشاهان و اميران الحق اشعار ابدار و لطيف داشته اند مانند اين ابيات از طغان شاه بن محمد:

گل دوش به هنگام سحر خواسته بود               خودراچوعروس نوبياراسته بود

مشتي زر ريزه ريزه در كف كرده                 زو نيز مگر كه يار زر خواسته بود

و ملك نصرت الدين كبود جامه پادشاه عشاير كبود جامه كه نشست ايشان در اراضي ميان استر اباد و خوارزم بود،و به سال 600به دست خوارزمشاه كشته شد،بنا بر قول عوفي شعر شناس بود و اشعار خوش مي گفت0اين رباعي از اشعار او نقل مي شود:

تركي كه بر رخ درد مر ادرمانست               اورا دل من هميشه در فرمانست

بخرده امش بزر،به صد جان ارزد                جاني كه بزرتوان خريدارزان است

اشعار بيغو ملك را در ذكر شاعران اين عهد خواهيم اورد ،و به علي بن روزبه از ملوك جبال نيز اشعار ابدار نسبت داده شده است0

نام بسياري از وزرا و صدور و روسا و علماي بزرگ هم در شمار شاعران اين عهد امده است كه بعضي از انان مانند امير مسعود بن سعد بن سلمان و خواجه رشيد الدين و طواط و خيام اكنون در ميان ما بيشتر  به شاعري اشتهار دارند،با انكه نخستين از امراي روزگار خود وممدوح شاعران ،و دومين از خواجگان وزرا ،و سومين از علماو فيلسوفان بزرگ زمان بوده است ،و نظاير اينان بسيارند و نام همه را در مجلد اول از لباب الالباب عوفي مي توان يافت0

غالب سلاطين  و امرا زمان بمجالست با شاعران ميلي وافر داشتند و انانرا در سفر و حضر همراه مي بردند و يار دمجالس بار با ايشان سخن در مي پيوستند و مزاح مي كردندو بين آنان تضريب مي نمودندوازايشان ميخواستند و يا با انان مجلس عيش ميگستردند و بلهووطرب و نرد و شطرنج مي نشستند و نسبت بشاعران خود برديگر اميران تعصب ميكردندواگر درباره انان تمجيد و تحسيني مي شنيدندخشنودمي شدندو يا چنانكه درحال معزي اورده ايم گاه ايشان رابالفاظي از قبيل پدرخطاب ميكردند و يا بنحوي كه درباره اتسزو و طواط مي بينيم از مجالست شب و روز انان سير نمي شدند و حتي درمجالس طرب و عيش باحترام انان دست از سماع اغاني و مجالست غواني باز مي داشتند و نظاير اين اخبار در شرح احوال شاعران اين دوره بسيار ديده ميشودوبا مطالعه در تراجم شاعران اين دوره كه در همين كتاب خواهيم اورد بسياري از اينگونه مطلبها باز ميخوريم.

امراي زمان بداشتن شاعران بزرگ دردستگاه خود علاقه و ميلي وافرداشته اند و اين خصوصا ازامروزي بود كه شاعران بامدايح غراي خود وسيله بزرگي براي شهرت پادشاهان بوده اند و علاوه براين وجود علماوشعرامترسلان دربارها از لوازم رياست و سلطنت شناخته ميشدو بهيمن سبب حتي رجال و صدور و روسا محلي هم بداشتن شاعران مداح در دستگاه خود توجه ميكردند.گاهي اصرار دراين امر بكشاكش بين امرا مي كشيد چنانكه دراحوال ظهيرالدين فاريابي و مجيرالدين بيلقاني واشهري خواهيم ديدوكشاكشهاي قزل ارسلان ومحمدجهان پهلوان وابوبكربن محمدجهان پهلوان برسر شاعران چنانكه خواهيم مشهوراست.